Бодол

Шүүрс алдсны дараах тайвшрал шиг

Шүлэг бичсэний дараах таашаал шиг

Шөнийн тэнгэр гүн амгалан

Миний дотор ийм болоосой

Сүрэг оддын дундаас ганцаардсныг нь өрөвдөөд л

Сүүмийх гэрлийнх нь анивчаанд шүлэг бичиж жаргаад л

Хэзээ ч номхордоггүй зүрхээ хайраар дөрлүүлж томоожоод

Хэлгүй нөмгөн манан дунд бас л басл ганцаардаад

Тэнгэрээс буусан шувуу газарт үүрээн зассаан

Тэндээ үүрд үлдэнэ,гайхах хэрэггүй ээ одод минь

Цаг нь ирэхээр харвах та нарыгаа өрвөдөөд л

Унах газрыг чинь зөөллөх өвс болж ургана даа

Элдэв чимэгт охид орой намрын жимс мэт

Эсэн цэнгэлээс уйдаад гандсан талын салхи мэт

Нуур мэтсийн үзэмжийг хайхралгүй явсны гай

Нулимсны шорвогт нэгтээ хөлгүй живэхэд эмтэрнэм

Янаг хайрын тухай шүлэглэж ханасан эгч нь

Ялдамхан гоо охиддоо худал хэлж байж шүү дээ

Асар гэгээт дурлал шид мөн бөгөөс

Амрагхан охид та нар минь гунигтай суух нь юун

Нүглээ наманчилж байна та нарыгаа өршөөе

Нүдний нулимс асгарах нь тайвшрах учир мөн

Хайрыг бус гунигыг ч хэт ойлгоод хашраагүй

Харин эгч нь ч бас тэнэгхэн охин мөн...